01 mayo, 2009

too many things

Un blog no es una puerta a uno mismo, sino un escaparate donde uno enseña lo que quiere (o lo que puede). Yo me podria haber casado, quedado en paro o cazado 7 marmotas alpinas, y nadie lo sabria si no decido hacer un post. De echo, yo podria hacer un post explicando aquello de marilyn (que no ocurrio) y pareceria cierto. Y es que uno vive más que escribe. Pero la literatura tambien es una forma de vida. Y de vez en cuando echo de menos vivir en los pronombres, en las metaforas y hasta en los oximorons.

Por eso hoy cuelgo la bici que me regalaron a los 18 años, que lleva rodadas infinitas horas de servicio, y que he re-re-arreglado para mi usufructo particular. Y aunque parezca solo una bici, es una historia, una historia que solo sabran los que han cruzado alguna vez la puerta, los demás... esos veran lo que enseño en este escaparate con forma de jpg.



PD: la rueda de atras duro lo que duran dos peces de hielo en un wisky on the rocks (malditos rompebicis, espero que la esterilidad de su bandalismo se manifieste en sus genes)

2 comentarios:

  1. Jo espero que el seu bandalisme es manifesti en la seva estarilitat, o millor encara, en una dificultat intrínsica per trobar algú per follar gratis.

    ResponderEliminar
  2. Jo crec que encara ha estat amb tu mes temps dons te le varem regalar al 16 no al 18.
    Pero tens raons les coses es construeixen amb fragments de moltes histories i moltes persones.

    ResponderEliminar